س.کویر: ما شب زدگان مستحقيم!

۱۳۸۸ اردیبهشت ۱۵, سه‌شنبه

ما شب زدگان مستحقيم!

مقصود تويي ز عهد و پيمان
اي منتظرت تمام کيهان
امشب ز خفي ، ز پرده درآي
وين ظلم و فساد و کفر ، بردار.
يلداي فساد و جور برپاست،
وين رنج و فساد و غصه از ماست؛
برخيز ، حيات و جان ما گير،
ما شب زدگان شب پرستيم
منت بگذار و جان زِ ما گير!
هستي به وجود ما گرفتار
ما آيه يأس و نااميدي
تيغ تو مگر ز ما برآرد
فرياد و تلاش و همتي نو؛
ما شب زدگان مستحقيم!
از ما نبود به ديگران سود
ما شب زدگان سر به سودا،
خوشتر بود اين ز هر دو دنيا
با تيغ عدالتت بميريم!
وين بهتر از آنکه در تباهي،
در جور و فساد شب بميريم.
هر سو به زمان بسنده کردن
هرجا به زمان پناه بردن،
اين قدر تلاش و همت ماست
اين آخر حرف امت ماست!
کو منت تيغ توست امروز
وين محنت و لطف توست اکنون،
ما را ز رگ حياتي خويش
وز خون و شراب جامِ جانان
آميخته با شب پر از درد،
از خواب زمين بريده داري
و آن شور و شرر دوباره سازي؛
ما مدعي حيات مرگيم،
ني جور به درد ما گرفتار،
ني ما به ستوه جور و درديم.
فارغ ز غم جهان امروز
درگير به کار هيچ و پوچيم.
هستي به وجود ما گرفتار
ما آيه يأس و نااميدي
تيغ تو مگر ز ما برآرد
فرياد و تلاش و همتي نو!
ما شب زدگان مستحقيم!

سلام

نمي‌دانم چرا اينقدر احساس راحتي و آزادي مي‌كنم ؟ اين همه رنج جان‌فرسا است و من ، بي‌خيال و فارغ از آنها ، در ساية توهمات و خيالهاي كودكانة خويش ، آسوده دراز كشيده‌ام و فقط به گذر زمان مي‌نگرم .
راحت نه منم كه از زير بار اين مسئوليت انساني ، بي‌خيال و بي‌هيچ دردي شانه‌ خالي مي‌كنم و نه آنان كه جز ظاهري انقلابي و روشن‌فكر ، چيز ديگري در بساط ندارند ؛ آسوده و راحت آن است كه دغدغة اثبات وجود خودش و تلاش به نيل هدف وجودي‌اش ، در رأس كارش باشد . آنكه تمام تلاشش را ، جز در راه عشق و آرزويش نمي‌گذارد يك آسماني است .
مگر كوريم ، مگر اين درد و رنج را ، با اعماق وجود خويش احساس نمي‌كنيم ؟ مگر مي‌شود بي‌خيال و بي‌هيچ احساسي از كنار كودكي گذشت كه به خاطر فقر پدرش ، به خاطر يك لقمه نان و به اميد يك سرپناه گرم ، از تحصيل و سواد و علم محروم شده‌است ؟ اين سيل بيكار و معتاد را با كدامين دين و مذهب و انديشه مي‌شود توجيه كرد ؟ مي‌شود فرداي مملكت را ، فارغ از امروزش پاك و نيكو كرد ؟
گاهي خجالت مي‌كشم بگويم آدم هستم و سرمشقم علي(ع) است ؛ حال آنكه همين الگو و اسوة من ، طاقت ديدن يك فقير را نداشت كه با آن عظمت و بزرگي‌اش ، هر شب سر به چاه مي‌برد و از ديدن آن همه درد و رنج ، به درگاه خداوندش پناه مي‌برد .
آيا اين همه درد و رنج و اينقدر دل‌سنگي و كفر ، فقط زادة اين شب ظلماني و تاريك است ؟ پس ما ، انسانيت و هم‌نوع نگري چيست ؟ چرا گناه خويش را ، مخلوط گناهان ديگران مي‌كنيم و از وظايف اصلي خويش فارغ مي‌شويم ؟
آنجا كه من ، حتي زحمت تفكر و تأمل در خودم را نمي‌دهم ، چگونه فرصت خواهم يافت تا به دركي از اين جامعه برسم .