س.کویر: به ياد نماد

۱۳۸۸ اردیبهشت ۱۵, سه‌شنبه

به ياد نماد

تو اي همصحبت ديروز و امروز
دو چشم خيس و سرخ و خونفشانم
بسان اين شب باراني شهر،
نماد مذهب آزادي‌ام دان،
به ياد رفته بيداري‌ام دان.
و دست بيد بر باد نحيفم
كه همچون مردمان ترس، لرزان،
به ياد لحظة هوشياري‌ام دان،
نماد ريشه ويراني‌ام دان،
وپايم تاولش چون لكه ابر
كه همچون لاله با صحرا عجين است،
نماد طول راه رفتنم دان،
به ياد خارهاي همدمم دان،
سرم، افتان و خيزان است و خونين
كه همچون مرد حق زير لگدها،
نماد صحبت آزادي‌ام دان،
به ياد لاله‌هاي پرپرم دان،
و خويشم، يكه و تنها و بي‌درد
كه همچون آن شهاب پر تب و تاب،
به ياد جنگ با تاريكي‌ام دان،
نماد مذهب آزادي‌ام دان.

سلام

نمي‌دانم چرا اينقدر احساس راحتي و آزادي مي‌كنم ؟ اين همه رنج جان‌فرسا است و من ، بي‌خيال و فارغ از آنها ، در ساية توهمات و خيالهاي كودكانة خويش ، آسوده دراز كشيده‌ام و فقط به گذر زمان مي‌نگرم .
راحت نه منم كه از زير بار اين مسئوليت انساني ، بي‌خيال و بي‌هيچ دردي شانه‌ خالي مي‌كنم و نه آنان كه جز ظاهري انقلابي و روشن‌فكر ، چيز ديگري در بساط ندارند ؛ آسوده و راحت آن است كه دغدغة اثبات وجود خودش و تلاش به نيل هدف وجودي‌اش ، در رأس كارش باشد . آنكه تمام تلاشش را ، جز در راه عشق و آرزويش نمي‌گذارد يك آسماني است .
مگر كوريم ، مگر اين درد و رنج را ، با اعماق وجود خويش احساس نمي‌كنيم ؟ مگر مي‌شود بي‌خيال و بي‌هيچ احساسي از كنار كودكي گذشت كه به خاطر فقر پدرش ، به خاطر يك لقمه نان و به اميد يك سرپناه گرم ، از تحصيل و سواد و علم محروم شده‌است ؟ اين سيل بيكار و معتاد را با كدامين دين و مذهب و انديشه مي‌شود توجيه كرد ؟ مي‌شود فرداي مملكت را ، فارغ از امروزش پاك و نيكو كرد ؟
گاهي خجالت مي‌كشم بگويم آدم هستم و سرمشقم علي(ع) است ؛ حال آنكه همين الگو و اسوة من ، طاقت ديدن يك فقير را نداشت كه با آن عظمت و بزرگي‌اش ، هر شب سر به چاه مي‌برد و از ديدن آن همه درد و رنج ، به درگاه خداوندش پناه مي‌برد .
آيا اين همه درد و رنج و اينقدر دل‌سنگي و كفر ، فقط زادة اين شب ظلماني و تاريك است ؟ پس ما ، انسانيت و هم‌نوع نگري چيست ؟ چرا گناه خويش را ، مخلوط گناهان ديگران مي‌كنيم و از وظايف اصلي خويش فارغ مي‌شويم ؟
آنجا كه من ، حتي زحمت تفكر و تأمل در خودم را نمي‌دهم ، چگونه فرصت خواهم يافت تا به دركي از اين جامعه برسم .